Wypracowanie nowego zawodu – projektanta – musiało poczekać do początków XX wieku. Rangę sztuki przywrócił rzemiosłu ruch Arts and Crafts Movement.
W wieku XIX urządzenia, maszyny, wyprodukowane masowo nie traktowano jako dzieł wzornictwa. Człowiekiem, który jako pierwszy świadomie zamknął w całość możliwości przemysłowe i estetyczne wzornictwa był Michael Thonet (1796-1871). Thonet był przedsiębiorcą niemieckim, jednak pracował i tworzył w Austrii. Jego najbardziej spektakularnym „odkryciem” była produkcja mebli z giętkiego drewna bukowego. Kilka lat później otworzył fabrykę i rozpoczął produkcję na wielką skalę. Meble Thoneta pozbawione były dekoracji. Ich piękno stanowiły krzywizny, łuki i woluty. Sukces Thoneta określił się w niebywale ogromnej skali podaży i popytu. Rynek ten powiększał się w Europie i w miarę rozwijania się technologii przemysłowej poziom kulturalny tzw. przeciętnego obywatela również rósł.
Projekty Thoneta przetrwały do dziś. Są popularne, a ich ponadczasowa forma zachwyca również współczesnych XXI wiecznych odbiorców tej sztuki. Najbardziej znanym, zaprojektowanym meblem było krzesło o numerze katalogowym 14 (1859 rok) i szezlong o nazwie Schanke
l-Sofa. Meble te są zaprojektowane perfekcyjnie również pod względem ergonomicznym, chociaż w tych czasach nikt takich badań nie przeprowadzał.
Po I wojnie światowej powstaje szkoła zwana Bauhausem. Uczelnia ta została założona w 1919 roku w Weimarze przez W. Gropiusa. Bauhaus dokonał radykalnego przewartościowania poglądów na różne rodzaje sztuki. Funkcjonalizm stał się trwałym wkładem w dziedzinę wszelkiego projektowania przestrzeni i przedmiotów, a artyści tej uczelni wnieśli osobiste koncepcje, które często odbiegały od powszechnego poziomu akceptacji.
Bauhaus był miejscem dyskusji i ścierania się opinii, a jego głównym programem było stworzenie nowoczesnej architektury, funkcjonalnej, integralnie związanej z innymi dziedzinami sztuki - dążenie do jedności estetycznych i technicznych dzieła. Bauhaus była pierwszą uczelnią, która wyszkoliła projektantów tzw. wzornictwa przemysłowego ogólnie dostępnego dla ludzi. W 1925 roku Hitler zamknął szkołę, twierdząc, że jest ona zbyt lewicowa. Podczas wojny korzystano jednak z prac absolwentów uczelni. Bauhaus stał się mitem XX-wiecznego design’u.
Gdy weimarski okres Bauhausu miał się ku końcowi, we Francji swoją działalność twórczą rozpoczął Le Corbusier (Charles Edouard Jeanneret). Słynny architekt wzbogacił tzw. „styl międzynarodowy” o nową jakość.
Była to idea produkcji masowej, obejmująca budownictwo, jak i wyposażenie wnętrz. W 1925 roku, zainspirowany klarownością przestrzeni panującą w klasztorach, zaprojektował pawilon zwany „Pavillon de I’Esprit Nouveau, który zrewolucjonizował architekturę i projektowanie wnętrz. Pawilon ten, a właściwie modelowy jednoprzestrzenny dom jednorodzinny z antresolą i loggią, rozpoczął szerzenie się nowej myśli architektonicznej. Le Corbusier uważał, że życie człowieka we wnętrzu można rozbić na pojedyncze funkcje. Oparł swoją architekturę na linii prostej i prostym kącie. Ta myśl przenika jego projekty szczególnie meblarskie (lata 20. i 30.). Klasycznym przykładem tego nurtu jest szezlong zaprojektowany w 1928 roku. Twórczość Le Corbusiera to ponadczasowe dzieła sztuki.
Jego architektura przetrwała do dziś, jak również projekty wyposażenia wnętrz. Ten przedstawiciel funkcjonalizmu, konstruktywizmu jako pierwszy uświadomił, że sztuka w szerokim tego słowa znaczeniu to również „genialna prostota”.
Porady projektanta wnętrz
IM Sztuka Wnętrz
Zaloguj się i skomentuj pierwszy
